Ik heb al menigmaal op het podium gestaan bij wereld kampioenschappen en ben al wel een paar keer Europees kampioen geworden, maar een Wereld titel had ik nog nooit. Tot 23 augustus 2024. Met mijn laatste energie in een striemende regen en tegenwind bij iets van 15 graden blijf ik net met 0.02s Barrie Marsden voor. Net zoals in Braga 2022, en net zo weinig als Neil mij voorbleef in Torun (2024). En het was niet eens de enige medaille in Göteborg.
Zoals vaker in het verleden hadden wij, Heleen, Tobias en hond Jady, het plan om er een zomervakantie van te maken. Eerst een weekje Göteborg voor het WK en dan door rijden naar en door Noorwegen. Dat weekje Noorwegen was kort en intensief. Het weekje Göteborg idem.
Verspringen
In de verspring competitie stond ik als iets van 7de geplaatst. Gelukkig waren er een aantal met ongeveer dezelfde afstand als ik. Alleen Gianni Becatti, wereld record houder bij de M55, sprong er bovenuit en een Mexicaan en een Japanner. De Japanner had ik al opgezocht op internet en hij kon inderdaad ver springen. Kortom, om op het podium te komen was er wat extra’s nodig. De competitie was gepland op een spiksplinter nieuwe baan bij Björlanda aan de kust ten noorden van Göteborg. De wind had vrij spel en dat al diverse competities beïnvloed. Gelukkig scheen er een lekker zonnetje en kon je rond de baan lekker inlopen. De groep springers is wat kleiner dan bij inschrijving maar de grootste concurrenten zijn er en verder heel veel nationaliteiten (Japan, Peru, Australië, Argentinië). Op basis van de opgegeven afstand springen we de kwalificatie in twee bakken naast elkaar en ik spring bij de betere verspringers. Onder toeziend oog van coach Tobias en supporter Heleen, maak ik een aantal ‘proefsprongen’. Het blijkt dat niet alleen de wind wisselvalig is maar ik ook. Ondanks verwachtte rugwind moet ik steeds wat naar voren. Uiteindelijk besluiten we om de aanloop zo te laten. Er moet tenslotte nog wat energie overblijven voor de competitie. Ik heb dan al heel wat contact met Calle (ja, die mij in Torun met 5 cm op onze 2de afstand versloeg), Oddvar, HSS die ik regelmatig ook in de bak tref, en Gianni. Ook Miguel uit Peru zoekt regelmatig contact, maar de Japanner, Amerikaan en anderen spreek ik niet zo. De Japanner Manabu Nakazawa is sowieso wat teruggetrokken omdat hij nauwelijks Engels spreekt. Volgens mij heeft hij zelfs een coach mee op de baan, want er loopt nog een japanner rond die niet springt? Het lijkt erop dat de organisatie niet waterdicht is 😉.
Uiteindelijk starten we met 27 springers. Ondanks een forse duw in de rug (+3.9) kom ik met mijn eerste sprong niet in de buurt van de balk en spring slechts 5m27. Fotoseries van Tobias laten me na de competitie zien dat ik de laatste 3-4 passen alleen maar naar de balk kijk. Gianni, Oddvar en Calle halen direct uit met respectievelijk 5m94, 5m76 en 5m67. Ook in de 2de poging raak ik de balk niet. Het is wel een goede sprong en met 5m49 ben ik toch vrij zeker van nog 3 extra sprongen in de finale. In de wetenschap dat 2de afstanden belangrijk kunnen zijn (Torun 2024) en omdat ik me kiplekker voel, besluit ik om gewoon de hele competitie te springen. Na de 3de poging van 5m31 met pupillenlanding sta ik slechts 5de omdat Manabu ook al 5m67 heeft gesprongen.
In de 4de poging neem ik alle risico’s. het wordt een geweldige aanloop en dito sprong, maar dit keer dus door die vrije aanloop wel behoorlijk ongeldig. Bij het terugwandelen kom ik weer aan de praat met Calle en ik geef hem aan dat ik echt het gevoel heb dat ik geweldig spring en nog op het podium kan komen. Als alles een keer klopt.
En dat gebeurt in de 5de poging. OK, op de balk kan ik nog 10 cm winnen, maar de aanloop, afzet en sprong voelen enorm. Snel loop ik naar de afzetbalk en zie het lint straktrekken. Five – Seven – Five geeft de official aan. Wat? Dat is inderdaad een sprong naar het podium. Slechts 1 cm achter Oddvar, maar toch effe op een bronzen plek. Gianni springt in een andere klasse. Hij probeert juist weinig wind te pakken zodat zijn pogingen om het Europese of Wereld record te pakken, legaal zijn. Anderen springen toch het liefst met zoveel mogelijk wind om dat eremetaal te kunnen pakken. Ik hink eigenlijk op 2 gedachten want ik wil ook het Nederlandse record zo scherp mogelijk zetten. De 5m75 is met 2.5 meter wind mee. Dus geen legale sprong voor een record.
Er volgt nog een spannende 6de ronde. De volgorde van springen wordt niet aangepast dus ik spring eigenlijk als eerste van de podium kanshebbers. Ik spring 5.55m. Deze voelt ook minder, de energie is een beetje op. Gelukkig ook bij Calle die zijn kunstje van Torun niet kan herhalen. Dan volgt alleen Manabu nog die dus tot dan 4de stond met 5m76. Ik zie zijn sprong eigenlijk niet zo goed. Misschien ben ik nog euforisch van de 5m75, verwacht ik niet dat hij goed zal springen omdat hij even daarvoor behandeld is en zijn spikes uit deed. Maar zijn poging wordt opgemeten tot 5.74m. Oef, dat is maar 0.01m achter mij. Zilver en 4de plek schelen dus maar 2 cm. Het is weer net zo’n thriller als in Torun. Nu met voor mij wel een gunstige afloop. 3de van de wereld op het verspringen.
Na afloop van de finale spreek ik Oddvar en Gianni. De laatste bekende overigens dat zijn vrouw hem gewaarschuwd had voor “die Nederlander want die sprong wel heel erg goed. Als hij de balk wel zou raken, dan kon het wel eens een geduchte concurrent zijn.” Dat vond ik best wel leuk om te horen, want verder ben je bezig met je eigen wedstrijd. Zowel Gianni als Oddvar hadden het competition handbook niet gelezen en wisten niet dat de prijsuitreiking in het centrum zou zijn. En dat niet alleen, maar ook nog eens vele uren later.
100 meter horden
Tussen ver en horden zit een rustdag en die pak ik. De woensdag blijf ik lekker in ons prima huisje bij Boras. Gelukkig blijkt dat er wat afmeldingen zijn en worden de series op donderdag dus de 3 halve finales en volgt vrijdag dan als het goed is de finale (in plaats van ook nog eens vrijdagochtend vroeg de halve finales). Ook de andere hordenlopers zijn daar blij mee. Ten opzichte van het verspringen Björlanda zijn er wel wat veranderingen: We lopen in het centrale stadion, is de wind tegen en komt er slechter weer aan. Op donderdag valt het nog mee en ik win de halve finale eenvoudig in 15.33s (-1.2) en verbeter daarmee het Nederlandse Record van Frans Buijs uit 1985 met 0.69 seconde. Dat is in ieder geval lekker en het blijkt dat ik ook als snelste de finale in ga. Ik wil dit keer ook weer herhaling van Torun voorkomen. In de finale moet het gebeuren. Op zich denk ik dat ik iedereen kan hebben. Alleen van Barrie Marsden weet ik het niet zo zeker. Hij is nog net iets jonger en groter en zat in Braga op de 60mh ook maar 0.02s achter mij. In de halve finales loopt hij echter keihard tegen de eerste horde aan en slechts door een inhaalrace kan hij zich alsnog plaatsen voor de finale. Ik verwacht wel dat hij veel harder kan dan de 16.25s die dan achter zijn naam staat.
Finale dag
Het weer is inderdaad omgeslagen en het is koud, regent hard en er is veel wind. Natuurlijk heeft iedereen daar last van alleen hoop je voor een finale de beste omstandigheden. Verre van dat. Gelukkig kunnen we inlopen in de indoorhal. Wat is dat prettig. Er zijn zelfs onderdelen zoals polsstokhoog naar de hal verplaatst omdat het buiten te gevaarlijk is. Omdat ik inmiddels weet dat we forse wind tegen hebben begin ik de warming up zo vroeg dat ik nog wat proefstartjes kan maken met 7-pas en 8-pas aanloop. Sinds de M60 ben ik geswitcht naar 7-pas omdat de aanloop naar de eerste horde slechts 12 meter is. In Torun ging dat in de finale mis en moest ik van 7 naar 9-pas en verloor heel veel snelheid. Ik ga er nu vooraf al vanuit dat ik weer zoals vroeger in 8-pas naar de eerste horde loop en moet wel even uitproberen of ik daarvoor het blok wat verder achter de startlijn zet. 7-pas en 8-pas naar de eerste horde gaan goed dus ik weet hoeveel voetjes ik de blokken achter de lijn moet zetten.
Als we weer buiten komen om naar de callroom te gaan is het natuurlijk nog steeds bagger weer. Regenjassen, extra kleding, paraplus worden gebruikt en snel loop ik naar de enige tent die als callroom wordt gebruikt. Dan heb ik in ieder geval een stoeltje. Het wordt een drukte in de callroom want iedereen zoekt dekking. Als we eindelijk de baan op mogen lopen we als kleine natte vogeltjes naar de official bij de start. Die brult in de wind dat het een finale is en dat we dus 5 minuten voor de officiele tijd de blokken mogen instellen en dat we dus nu nog 4 minuten op de baan onze oefeningen mogen doen. We kijken elkaar direct verbaasd aan en draaien eensgezind direct om om met een sprintje terug te gaan naar de callroom: we gaan niet nog 4 minuten in die kou en regen op de baan rondhangen. De official in de callroom is verbaasd en neemt direct contact op met de startcommissaris waarom hij ons heeft teruggestuurd. We waren tegen haar duidelijk hoor, het was niet zijn beslissing, maar die van ons. Met nog 5 minuten te gaan lopen we weer naar de start. Allemaal met extra kleren die we na het instellen aan een begeleider mogen geven. Uiteraard ben ik op dat moment vergeten hoeveel voetjes ik het blok achter de lijn zou plaatsen: “was het 4 voetjes tot het eerste blok, of . . .?” De wind lijkt even wat te gaan liggen maar zodra we “on your marks” horen buldert hij weer en valt de regen met bakken uit de hemel. Verzopen katjes, dat zijn we.
De start is direct goed en de 8-pas brengt me als eerste op de eerste horden. Daarna kan ik door versnellen en blijf ik op kop. Alleen, zoals verwacht, Barrie hijgt in mijn nek. Maar ik voel dat hij de hele race achter mij loopt. Ook als de laatste hordes heel pittig worden en ik steeds verder vóór de horden afzet en te dicht achter de horden land. Tot en met de laatste horde lig ik op kop. Ik voel het, ik weet het. De laatste passen naar de finish gaan echter niet helemaal rechtdoor en gecontroleerd. Ik ben kapot van het beuken tegen de wind. Ik voel dat ik gewonnen heb maar kan het niets eens vieren. Pas als Neill en Barrie mij opzoeken dringt het tot me door. Echter blijkt het niet zo overtuigend te zijn geweest als ik voelde en als de race 1 meter verder was geweest zou ik niet eens gewonnen hebben. Barrie bewaarde zijn beste deel van de race juist tot na de laatste horde en kwam blijkbaar ras nabij. Op de finish is het slechts 0.02s en ik heb hem niet eens gezien? Poeh, wat een race. Wereld Kampioen op de 100 meter horden bij de Mannen 60. Een tijd die je snel moet vergeten, de voorsprong trouwens ook.
De prijsuitreiking
De organisatie had bij het Slottsskogsvallen stadion ook een Athlete’s Village gebouwd met een aparte plaats voor de medal ceremonies. Dat hadden ze prima voor elkaar en het werd ook leuk gedaan. Vooral op deze vrijdag was de speaker een coole gast. Hij probeerde steeds iemand over te halen om het volkslied van de winnaar mee te zingen. Dat werd niet altijd positief beantwoord maar toen ik op het podium meezong met het Wilhelmus, kreeg ik direct de microfoon. Gelukkig ken ik de tekst en melodie en ben ik niet op mijn mondje gevallen. En zo konden Barrie, Neill en het publiek ook eens van de toch wat vreemde tekst van het Wilhelmus genieten.
Er is een video opname, maar die gaat alleen in de familie archieven. Net zoals op Facebook moet je het ook op de site op mijn woord geloven.
Vooruit dan, een foto en als dat nog niet genoeg is, een video . . . geniet er van😉