Na de succesvolle Competitie finale, met onze titel, (b)leek de chronische pijn in mijn enkel verdwenen. Op de maandag nam ik nog een slag om de arm en wilde niet juichen. Op dinsdag heb ik toch maar de sportarts gemaild met de vraag of ik de foto en MRI wel door moest laten gaan.
Een stress fractuur kon het nu toch echt niet zijn, want die gaan niet op een dag, met één sprong over. Maar wat dan wel? Een stukje bot of kraakbeen wat nu weer toevallig goed is geschoten? Een zenuw? Goed, ik heb dus toch de afspraak maar laten staan en in Hengelo de diverse opnames laten maken. De radioloog besloot om naast de enkel ook iets meer van mijn voet op te nemen (richting voorvoet). Het weekend erna kan ik mijn gedachten ergens anders op richten, want Tobias draait dan zijn beste meerkamp tijdens de Nationale Meerkampen in Apeldoorn. Uiteraard gaat niet alles zoals verwacht en gehoopt, maar met PR's op Kogel, Discus en de 1000m, en een prima 1m85 hoog en Clubrecord op de 100mh (13.93) scoort hij 5787 punten en wordt derde.
De week erna is er een wedstrijdje in Coesfeld en ik heb wedstrijddrang. Een heel seizoen met maar 4 wedstrijden met pijn doet mij besluiten om nog even in Coesfeld te springen; ver en hoog. Op een spekgladde baan deel ik de hoogspringspikes met Tobias die tegelijkertijd zou hoogspringen en speerwerpen. Het gaat niet zoals een paar maanden terug op een zonnige zaterdagochtend. Ik eindig op 1m60 met een goede sprong, maar op 1m64 ligt de lat toch al te hoog. Even later neem ik deel aan het verspringen en tot de voorbereiding hoort ook het prepareren van de verspringbak. Tot dan toe heeft jongere jeugd gesprongen en is de bak uiteraard rond de 5.5m het hoogst en hard. Ik maak er een biljartlaken van en krijg komplimenten van de jury. Blijkt even later dat we in de andere bak springen. Shi . . . conoli (voor de ingewijden die Facebook van Tobias volgen ;-). Mijn eerste sprong voelt net zoals in Drachten, behalve de landing. Deze bak is na de 5.5 meter niet omgespit en geharkt. Er wordt wel 5m88 opgemeten en in tegenstelling tot alle eerdere wedstrijden in 2012 ga ik verder met springen. Er volgt nog 5m70, 5m80 en een ongeldige sprong maar de 5m88 blijft staan en betekent ook de winst.
Niet alles voelt daarna 100% in mijn voet/enkel maar ik heb dan ook dat deel van het lichaam aardig op de proef gesteld. Later die week zit ik bij de orthopeed en is er moeilijk een diagnose te stellen. Zijn reactie is eigenlijk ook van "het is nu toch niet meer pijnlijk dus als het teug mocht komen kijken we wel verder". Op de MRI is er weinig te zien, of het moet een lichte verkleuring zijn tussen het spronggewricht en het scheenbeen. Mogenlijk veroorzaakt door een stukje bot oid wat irriteerde. Maar zo'n stukje is niet te zien. Kortom het blijft weer wazig wat mij het hele seizoen parten heeft gespeeld. Bevestiging dat ik het nog kan heb ik wel gekregen, maar bevestiging wat het was dus niet.